سخیداد هاتف
hatef

در دوران حکومت آقایان کرزی و اشرف غنی دو چیز را همیشه با هم داشته‌ایم: گدایی دولت افغانستان نزد ِ کشورهای دیگر و رویداد مکرر محاصره شدن سربازان اردوی ملی در سراسر مملکت. روزی نیست که خبر محاصره شدن و سپس در محاصره ماندن سربازان را نشنویم. گاه طالبان برای چند هفته سربازان را در محاصره نگه می‌دارند. آخرین نمونه‌اش را در فاریاب دیدیم و در ارزگان می‌بینیم. از آن‌سو، هر بار که دولت افغانستان به کنفرانس گدایی در کشوری می‌رود، وقتی که به اصطلاح با دست پر بر می‌گردد شیپور ظفر می‌نوازد و از این‌که چند کشور را متقاعد کرده که چند قران دیگر نیز در کاسه‌ی تکدی افغانستان بریزند در پوست خود نمی‌گنجد.
آیا شما میان آن گدایی و آن محاصره که گفتم ربطی می‌بینید؟ ربطی که من می‌بینم این است:
دولت افغانستان معمولا وقتی که دلیل می‌آورد که چرا به وضعیت سربازان محاصره شده رسیده‌گی نمی‌کند، مشکلات مالی، دشواری‌های لجستیکی و هزینه‌ی سنگین جنگ را بهانه می‌آورد. نمی‌گوید که اراده‌یی برای رهایی سربازان از محاصره‌ی طالبان ندارد.
حال، اگر این استدلال دولت افغانستان را بپذیریم، می‌توانیم ربط آن گدایی و نمونه‌های مکرر محاصره شدن سربازان را ببینیم. از آن‌جا که دولت افغانستان از پولی که از کشورهای دیگر می‌گیرد، هیچ استفاده‌یی برای عرضه‌ی خدمات عمومی نمی‌کند، منطقا به این نتیجه می‌رسیم که بودجه‌ی جنگ دولت بودجه‌ی نسبتا بزرگی است. حداقل منطقی است که فکر کنیم بودجه‌ی این دولت به مراتب بیشتر از ظرفیت مالی طالبان است. حال، سوال این است که چرا دولت نمی‌تواند پول و امکانات کافی برای حمایت از سربازان اردوی ملی اختصاص بدهد؟ علت‌اش در این‌جاست:
پولی که در کاسه‌ی تکدی دولت سرازیر می‌شود صدها خواهان و مدعی در درون دولت دارد. هر کس سهمی، و سهم بزرگی، می‌طلبد. سران دولت باید میان جان سربازان و راضی کردن سهامداران دولت یکی را انتخاب کند. چون خود سران دولت در فساد غرق‌اند، هیچ چاره‌یی ندارند که در هنگامی که خود سهم بزرگی بر می‌دارند، دهان سهامداران کوچک و بزرگ دیگر را با همان پول گدایی نبندند. بنیاد این دولت رشوه‌دهی به کسانی است که «تنهاخوری» سران دولت را بر نمی‌تابند. در نتیجه، میان پولی که در بروکسل گرفته می‌شود و سربازی که در ارزگان محاصره می‌شود ، فاصله‌یی است که با فساد و دزدی سهامداران دولت نشانه‌گذاری شده. پول و امکانات هست، اما سوال این است که این پول باید به کجا برود. دولت افغانستان تصمیم گرفته است، و این تصمیم با حمایت دولت از طالبان هم سازگار است، که پول به سرباز نرسد. آخرین لنگر پول کابل است و نه غورماچ و ارزگان.